چالش تیم ملی از اینجا آغاز می شود: در الثمامه قرار است تنها هزار تماشاگر ایرانی مجوز ورود به ورزشگاه را پیدا کنند. کشور قطر در یک تصمیم ناعادلانه ابتدا درخواست تغییر ورزشگاه میزبان نیمه نهایی را داد و از AFC خواست که به جای این ورزشگاه در جنوب قطر، ورزشگاه البیت در شمال این کشور میزبان باشد که ظرفیت ۶۰ هزار نفری را داراست. در حالیکه الثمامه ۴۴ هزار ظرفیت دارد.
درخواستی که منوط به موافقت ایران بود اما با مخالفت فدراسیون این گزینه منتفی شد. برای ما که بازی یک هشتم را در ورزشگاه محقر و کوچک عبدالله بن خلیفه با ظرفیت ۱۰ هزار نفری برگزار کرده و نیم بیشتر هواداران ایران پشت درهای بسته مانده بودند. البته در آن بازی درخواست فدراسیون برای تغییر ورزشگاه با مخالفت AFC روبرو شده که این مخالفت بدیهی بود.
میزبان اما مسیر دیگری را در پیش گرفت؛ خرید تمامی بلیت های استادیوم الثمامه! قطری ها در یک تصمیم عجیب، غیرحرفه‌ای و ناعادلانه تنها هزار قطعه بلیت برای هواداران ایران در نظر گرفته‌اند و این برای تیم ما که عادت کرده در تمام بازی‌ها جو ورزشگاه به سودش باشد، یک چالش بزرگ و جدی است.
در حقیقت تیم ملی برای نخستین و شاید آخرین بار در طول جام در ورزشگاهی به میدان خواهد رفت که تقریبا هیچ هواداری ندارد و اتمسفر استادیوم کاملا به سود حریف است.
در کنار این شرایط ویژه امتیاز میزبانی و چربش داوری آن هم با قضاوت یک داور کویتی را هم نباید فراموش کرد که فضای بازی را کاملا به سود میزبان خواهد کرد.
از همین رو برای این بازی باید تیم ملی به شکلی دیگر بازی کند. گویی در دقیقه صفر با یک گل از حریف عقب است و باید از همان سوت آغاز بازی حریف را در منگنه قرار دهد.
این احساس باید تا پایان بازی همراه ملی پوشان باشد و حتی در صورت پیش افتادن از حریف با همین برنامه بازی کند. تیمی که حتی با وجود برد، احساس کند از حریف عقب است. با یک بازی برتر و حساب شده به میزبان اجازه خودنمایی ندهد. این تنها راه رستگاری و صعود به فینال است.
پایان پیام/
