رضا احدی؛ ستاره استقلالی که پشت ابر ماند/ این ۷ سال چقدر زود و بی رحمانه گذشت...

فوتبال ما در اغلب اوقات زنده کش و  مرده پرست است. وقتی بزرگان را کنار خود داریم، نگاهشان نمی‌کنیم اما بلافاصله پس از پرواز ابدی آنها، فریاد وامصیبتا سر می‌دهیم و از خوبی هایشان می گوییم.

تا وقتی هستند، کمتر سراغی از آنها می گیریم اما وقتی می روند، برای رسیدن به زیر تابوتشان با یکدیگر مسابقه می دهیم. تا زمانی که چشمشان باز است و گوششان می شنود از خوبی هایشان نمی گویند اما همیندکه به خواب ابدی می روند، در رثای آنها چه حرفهایی که زده نمی شود.

برای بعضی از این بزرگان در دوران حیات، حتی از یک شاخه گل هم برای روز تولد دریغ می شود ولی هنگامی که مجلس ختم آنها فرا می‌رسد، صفی طولانی از تاج گل نقش می بندد.

امروز سالگرد در گذشت یکی از همین ستاره هاست که پشت ابر ماند و هیچ وقت در فوتبال ما به حق خودش نرسید. ستاره ای که محجوب و مودب بود و شاید به خاطر همین خصلت های مثبت، لطمه خورد. مردی که داخل مستطیل سبز خیلی ها را دریبل کرد ولی چون فکر می کرد همه مثل خودش صداقت دارند، بیرون زمین فوتبال خیلی راحت پشت سر گذاشته شد.

هفت سال پیش در چنین روزی درد های رضا احدی تمام شد. ستاره مودبی که سالها برای استقلال و تیم ملی فوتبال بازی کرد اما هیچ وقت آنطور که باید، حقش را ادا نکردند. ادای حق به کنار. خیلی ها در بیرون زمین  هم حقش را خوردند. مرد مودبی که هرگز نسل طلایی که برای استقلال در رقابت سرمربی تیم امید این باشگاه ساخت را بر سر مدیران چماق نکرد و افسوس که بعضی از همان شاگردان در روزهای بیماری و حتی در وداع آخر، خودشان را نرساندند.

امروز پرواز آخر رضا احدی دوباره ورق می خورد و تقویمش ۷ ساله می‌شود. مردی که خیلی ها به عشق او در ورزشگاه حنجره خراشیدند و پرچم رقصاندند . همان هایی که بعضی‌هایشان برای وداع آخر با آقا رضا دوباره پس از سالها به ورزشگاه پیر شهر تهران آمدند تا تکنیکی موفرفری فوتبال ایران را تا منزلگاه ابدی مشایعت کنند.

رضای عزیز ،حالا جایی هستی که قطعاً کسی برایت تور حسادت پهن نمی‌کند اما این حسرت تا همیشه برای ما می‌ماند که ای کاش این بیماری لعنتی را هم می توانستی مانند همان شعبده بازی هایت داخل مستطیل سبز دریبل کنی.