همه ترکش‌های اعتصاب وزنه‌برداران

روز گذشته بالاخره کاسه صبر وزنه برداران تیم ملی لبریز شد تا در اعتراض به شرایط نامناسب اردوها، در اقدامی مشترک اردو را ترک کرده و اعلام کنند تا فراهم نشدن شرایط مناسب، به اردو بر نمی گردند.

این اتفاق اگر چه دیر افتاد اما می تواند یک تلنگر به آقای رئیس باشد که علی رغم همه سو مدیریت ها، باز هم قصد دارد به ریاست غیرقانونی خود بر فدراسیون ادامه دهد و هر بار هم پرده جدیدی از نمایش بی تدبیری او روی پرده می رود، اما او همچنان صندلی خود را رها نمی کند.

مرادی که در سال های اخیر وزنه برداری را با انبوهی از مشکلات مختلف مواجه کرده، سال گذشته با حکم بازنشستگی خود از سوی وزارت ورزش و جوانان روبرو شد، اما لابی های گسترده و حب ریاست باعث شد تا او به هر ریسمانی چنگ بزند و نهایتا با سکوت و تعلل وزارت ورزش، در مسند خود باقی بماند. موضوعی که نه تنها گرهی از مشکلات این ورزش باز نکرد، بلکه ترکش های آن ادامه داشت و ماجرای مهاجرت یکتا جمالی، یکی دیگر از آوارهایی بود که از این بنا فروریخت اما رئیس فدراسیون باز هم به فرار رو به جلوی خود ادامه داد.

حالا اما، به نظر می رسد دیگر هیچ دستاویزی برای فدراسیون وزنه برداری باقی نمانده که بخواهد از آن به نفع خود بهره ببرد، چرا که وزنه بردارانی که با همه مشکلات می ساختند و در اردوها تمرین می کردند تا عمر قهرمانی شان آسیب نبیند، روز گذشته اعتصاب کردند و حالا مشخص نیست در آستانه بازی های کشورهای اسلامی و مسابقات جهانی، چه سرنوشت تلخی در انتظار وزنه برداری خواهد بود.

از نبود آب معدنی، تا غذاهایی که در شان یک ورزشکار نیست!

یکی از مشکلاتی که در سال های اخیر داد وزنه برداران را درآورده، مشکلات اردویی و تغذیه ای مناسب است که بدیهی ترین ملزومات یک ورزشکار است اما در فدراسیون وزنه برداری گویی نه کسی علم رسیدگی به این موضوع را دارد و نه تمایلی برای پیگیری آن.

اوج این مشکلات دقیقا قبل از قهرمانی جهان ازبکستان در سال ۱۴۰۰ بود که وزنه‌برداران دیگر صراحتا از اوضاع بد تیم ملی پرده برداشتند. آنها عنوان کردند که حتی آب معدنی هم ندارند و خانواده هایشان برای آنها غذا می آورند. اوضاع آن زمان به قدری بغرنج بود که وقتی فدراسیون غذا می داد، وزنه‌برداران به دلیل کیفیت پایین لب به غذا نمی زدند و این را هم عنوان کردند که سرمربی از جیب خود برای ملی پوشان صبحانه تهیه می کرد!

حالا هم طبق گزارش روزنامه ایران ورزشی، خبر رسیده که در اردو برای وزنه برداران، کوکو سیب زمینی تهیه می شده که نگاهی به همین قضیه می تواند عمق فاجعه در وزنه برداری را نشان دهد. این در حالی است که در بیخ گوش همین فدراسیون وزنه برداری، با نگاهی به اقدامات علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی، می توان تفاوت مدیریت را مشاهده کرد که چگونه دبیر با اقدامات عمرانی، نوسازی خانه کشتی، ایجاد شرایط مناسب در کمپ های تمرینی و فضاهای استراحتی، خانه کشتی را به یک فضای مناسب برای اسکان کشتی گیران تبدیل کرده اما علی مرادی که بیش از 30 سال است در ورزش حضور دارد، توان فراهم کردن ساده ترین امکانات و تغذیه ورزشکاران را هم ندارد.

وقتی شرایط اردو، اشک ورزشکاران را در آورد

پس از اقدام اعتراضی وزنه برداران، واکنش های مختلفی به این موضوع در رسانه ها و فضای مجازی شکل گرفت.

حسین مقامی، دبیر اسبق فدراسیون وزنه برداری یکی از افرادی بود که در گفت و گو با فارس گفته بود: به دلیل شرایط نامناسب اردویی اظهار داشت: من شنیده‌ام مسئولان فدراسیون گفته‌اند یکی دو روز شرایط تغذیه خوب نبوده است اما اردوهای قبلی را چه می‌گویند. در اردوی قبلی رسول معتمدی و جوادی از شرایط موجود گریه می‌کردند، چطور می‌شود که می‌گویند فقط دو روز خوب نبوده است؟ نه تنها اردو بلکه شرایط کل وزنه‌برداری ما حال و روز خوبی ندارد.

وی ادامه داد: امیدوارم وزارت ورزش در دهه کرامت تیر خلاص را بزند و وزنه‌برداری را از این شرایط نجات دهد. وزارت ورزش اگر اقدامی برای رفتن مرادی انجام دهد لطف بزرگی در حق وزنه‌برداری کرده است.

دبیر سابق فدراسیون وزنه‌برداری در مورد اینکه اعلام شه اگر ملی‌پوشان به اردو بازنگردند از نفرات جوان‌تر استفاده می‌شود، گفت: علیمرادی چون مغرور است این حرفها را می‌زند و ملی‌پوشان را تهدید می‌کند در حالی که او اگر می‌توانست ملی‌پوشان جوان را به مسابقات جهانی اعزام می‌کرد نه اینکه بخواهد آنان را به رده بزرگسالان بیاورد. او به جای اینکه شرایط را بهتر کند، ملی‌پوشان را تهدید هم می‌کند.

ماجرا فقط به اینجا ختم نمی شود

شاید در نگاه اول، و با دیدگاهی ساده بینانه، همه مشکلات فدراسیون وزنه برداری در همین اتفاقات اخیر ختم شود، اما زخم های این رشته آنقدر عمیق است که حالا حالا ها، بعید است درد آن دوا شود.

در سال های گذشته، وزنه برداران همیشه از مشکلات مالی شاکی بوده اند، در حالی که آن ها هیچ حقوق مشخصی ندارند و قراردادهای لیگ هم در حدی نیست که بتواند کفاف مخارج آن ها را بدهد، هر چند تیم ها همان مبلغ ناچیز را هم پرداخت نمی کنند. اما با این وصف، فدراسیون وزنه برداری در این سال ها نه تنها برای جذب اسپانسر و پاداش دادن به قهرمانان خود هیچ قدمی برنداشته، بلکه بارها دست مربیان و ورزشکاران را در پوست گردو گذاشته و حتی پاداش های مستحق آن ها را هم نداده. تا جایی که پس از المپیک توکیو، اعلام شد که قرار است مبلغی حدود 60 میلیون به علی داوودی، نایب قهرمان المپیک داده شود که خود نشان دهنده عمق فاجعه در این فدراسیون بود که از پرداخت پاداشی که حق خود ورزشکاران هست هم اجتناب می ورزد.

تعلل عجیب وزارت ورزش

پیشکسوتان، قهرمانان و خیلی از اهالی وزنه‌برداری بارها از وضعیت بد وزنه‌برداری انتقاد کرده‌اند. آنها همچنین از تعطیلی استان‌ها، اوضاع بد تیم ملی، اخراج های عجیب و غریب، همه کاره شدن خزانه دار در فدراسیون، برگزاری مجامع عمومی در سکوت رسانه ای و هزار یک اتفاق دیگر صحبت کرده‌اند. زمانی که بحث بازنشستگی علی مرادی پیش آمد همه خوشحال بودند که قرار است خون تازه ای به وزنه‌برداری تزریق شود اما پس از چند ماه کش و قوس در نهایت مرادی به سر کار برگشت تا این بار زخم کاری‌تری بر پیکر بی‌جان وزنه‌برداری وارد کند. اکنون پای یک نسل در میان است و اگر وزارت ورزش بخواهد از کنار این مساله بی‌تفاوت بگذرد قطعا جز خرابی و سوختن استعدادها چیزی از وزنه‌برداری باقی نمی ماند. وزنه‌برداران با این اعتراض دسته جمعی خواستند صدای خود را به گوش مسئولان برسانند تا شاید کسی دادشان برسد و این انتظار از وزیر ورزش می‌رود که فکر اساسی برای این فدراسیون و مدیریت ضعیف آن کند.

سعید محمدپور: علی مرادی همیشه طلبکار است و ضعف‌هایش را نمی‌پذیرد

سعید محمدپور، قهرمان المپیک لندن و ملی پوش اسبق وزنه برداری، در گفت و گو با خبرآنلاین درباره حواشی وزنه برداری گفت: این مدت در اردوها، در همه رده ها کم و کاستی های زیادی بوده. در رده پایه حتی نتوانستد مسابقات کشوری را برگزار یا تیم را به مسابقات اعزام کنند. درباره شرایط اردو، همیشه می شنیدیم که ابتدایی ترین امکانات هم فراهم نبوده اما بچه ها با این وضعیت، باز هم تلاش می کردند افتخار آفرینی کنند اما آنقدر شرایط بد شده که خوراک ورزشکاران را هم نتوانسته اند تامین کنند. با این وجود بچه ها کم نگذاشتند، همیشه با غیرت کار کرده اند و با کم و کاستی ها تلاش کرده اند اما دیگر نمی شود تحمل کرد. آقای مرادی تازه یاد گرفته می گوید این ها سرباز وطن هستند اما یک سرباز هم اگر در میدان جنگ غذا نداشته باشد، نای جنگیدن ندارد.

او افزود: با اینکه اقای مرادی نمی تواند امکانات اولیه را فراهم کند، نمی دانم چرا اصرار دارد در فدراسیون بماند و هرجور ارتباطی را بیرون از ورزش برقرار می کند، تا بتواند چند روز بیشتر بماند. کسی که شعارش خدمت است و از سازندگی می گوید، وقتی می بیند نمی تواند کاری از پیش ببرد، چرا انقدر تلاش دارد بماند جای سوال است.

دارنده مدال برنز جهان افزود: این مدت همه مشکلات وزنه برداری را شنیده اند؛ از پناهندگی دختران وزنه بردار تا قبل از آن. حتی تیم های پایه را نتوانستند کامل به مسابقات اعزام کنند، و کرونا را بهانه می کردند اما الان که کرونا تمام شده هم نمی توانند. در کرونا، ورزشی مانند کشتی که رو در رو است، مسابقات خود را برگزار می کرد اما این ها نتوانستند. آقای مرادی کی نقاط ضعف فدراسیون را پذیرفته که حالا بخواهد بپذیرد؟ همه جا ضعف هست و هر سیستمی نقاط ضعفی دارد، اما ایشان ضعف های بزرگش را قبول نمی کند و مشکل را از جای دیگر می داند. از کسی که این قدر نقطه ضعف و منتقد دارد اما در برنامه تلویزیونی به خودش نمره الف می دهد، انتظار دارید بگوید کم و کاستی داشته ایم؟

محمدپور در پایان، با اشاره به تهدید مرادی مبنی بر اعزام جوانان به جای بزرگسالان، عنوان کرد: خود جوان ها را نتوانستند به مسابقات اعزام کنند و حتی برای اردوی آن ها،خیلی وقت ها خود سرمربی ارتباط می گرفت و یک اردو برگزار می کرد. فدراسیون حتی نمی توانست یک اردو برای جوانان بگذارد. یک زمانی در جوانان تیمی داشتیم که آنقدر قوی بود، که می توانست در بزرگسالان نتیجه بگیرد اما الان جوانان در خود رده جوانان هم حرف چندانی برای گفتن ندارند چه برسد به مسابقات بزرگسالان. اما واقعا چرا مسئولان نمی توانند یاد بگیرند که مناقفع شخضی را کنار بگذارند و اگر جایی نمی توانند کار کنند، محترمانه از جامعه ورزش عذرخواهی کنند و بروند؟ باور کنید همه هم آن ها را تشویق می کنند. چندین سال است ضعف ها را می بینیم اما فردی مانند آقای مرادی، همیشه طلبکار است و انگار از وزنه برداری طلب دارد. اگر نمی توانید کمکی کنید، بهتر است دور شوید. در این چند سال جوانی خیلی ها نابود شد. این بچه عمر و جوان یخود را می گذارند و خانواده همه زندگیشان را می گذارند تا بچه ها اینده خوبی داشته باشند و ما که ورزشمان تمام شده دلمان می سوزد. افرادی را می بینیم که سرشاز از استعداد است اما افرادی که کاری از دستشان بر نمی اید در راس کار هستند و مهم نیست که آینده بچه ها تباه می شود.