رونمایی از بمب های نقل و انتقالاتی پرسپولیس؛ اولین پاسخ منفی به قرمزها
اولین جدا شده‌های پرسپولیس مشخص شدند
از "هانی نوروزی" یک پیام صادقیان نسازیم که متنفر از فوتبال باشد
هانی می ماند و همه عموهایی که اسیر زندگی روزمره شان می شوند و دیگر نیستند تا مثل پروانه دورش بگردند. همه دوربین هایی که نیستند تا رویش زوم کنند. او می ماند و حقیقت تلخ زندگی جدید بعد از رفتن پدر. او می ماند و دنیایی خیالی که عموهای تصنعی در رویاهای کودکی این چند روزه برایش ساخته بودند.
او که حالا همه ما رویای مان روزی است که شماره 24 بر تن داشته باشد، دینی به گردن مان دارد. اینکه روزی نرسد یکی شود مثل پیام صادقیان. پیام که همه ما او را می شناسیم. پیام که پدری داشت که یک قهرمان استانی بود. مثل هادی قهرمانی ملی نبود اما برای فوتبال ایران ، بازیکنی شناخته شده بود و روزگاری هزاران نفر به پای فوتبالش می ایستادند و هورا می کشیدند. بازیکنی که خیلی تلخ رفت و پیام یادگارش بود ، درست مثل هانی. حالا ما می مانیم و ساختن یک هانی متنفر از فوتبال ، مثل پیام دو سال قبل.
پیام فوتبالش در 23 سالگی تباه شد چون او یک قربانی بود. قربانی نفرت از فوتبال. تنفری که در ناخودآگاهش از همه بی رحمی های ما فراموشکارها برایش شکل گرفته بود. حسن پدر پیام یکی از بهترین های فوتبال آذربایجان بود. مهاجمی سرعتی که ابراهیم افشار درباره اش می نویسد: «یکی از آنهایی بود که در مساحتی به اندازه یک دستمال کاغذی چند نفر را دریبل می کرد.»
حسن صادقیان باید به ستاره ای در فوتبال سال های جنگ بدل می شد که یک آسیب دیدگی، ویلچرنشینی را سرنوشت زندگی اش کرد و سال های سخت بیماری با بی پولی گره خوردند. پیام 9 سالش بود که دیگر قسم راستش شده بود گفتن واژه «به روح پدرم». او که انگار همه استعداد پدر را به ارث برده بود و مادر زندگی اش را به پای پسر ریخت تا فوتبال بستری شود که او بتواند حق پدرش را پس بگیرد. پیام فقط 13 سال داشت وقتی که مرد شده بود، تیم ملی بازی می کرد و از فوتبال خرج یک زندگی را می داد. او فوتبال بازی می کرد، بهتر از همه همسن هایش هم بازی می کرد اما انگار فوتبال برایش با حسی از نفرت گره خورده بود که وقتی به پرسپولیس رسید، می خواست هر طور هست انتقام یک عمر سختی، تلخی تمام سال های کودکی اش را که فوتبال و بی رحمی اش از او گرفته بود، سال های حسرت بار نداشتن پدر و دیدن حسرت بار همه آنهایی که روزگاری برای پدر شیون می کردند، در آغوشش می کشیدند و رفتند تا در غبارها گم شوند.
حالا هانی پیش روی ماست. او این شانس را دارد که هادی در سال های رونق فوتبال بازی کرده و شکر خدا، فقر را برای خانواده اش به ارث نگذاشته است. خوشحال است که خانواده مثل شیر در کنارش هستند و فضای شهرستان، کمک می کند تا او و هانا تجربه تلخ پیام و خواهرش را تجربه نکنند اما این دینی به گردن همه آنهایی است که در این چند روز فضایی رویایی را در ذهن هانی کوچک ساخته اند. آنها که برای تسکین دل خودشان، دنیایی دیگر را در ذهن این پسر کوچک شکل داده اند. آنها که حالا لحظه شماری می کنند برای گم شدن در غبار. بار دیگر این فیلم را ببینیم و بعد با هم فکر کنیم به روزهایی که احتمالا قرار است هانی را در رویاهای کودکانه اش رها کنیم، بی آنکه با خود فکر کنیم با دنیای این کودک معصوم چه کرده ایم.
