قهرمانی ابزارها و فاکتورهایی می‌خواهد که تیم این فصل برانکو
بسیاری از آنها را دارد و برخلاف فصل قبل که از میانه راه جان گرفت و مدعی
شد، این فصل از همان ابتدا شخصیت قهرمانی خود را نشان داده و اثبات کرده
است.
۷. رفاقت بازیکنان
همدلی و رفاقت در این پرسپولیس نسبت به سنوات گذشته بیشتر به چشم می‌خورد و ملموس‌تر است. البته تیم بزرگی چون پرسپولیس هرگز از اختلافات ریز و درشت خالی نیست اما آنچه این فصل در میان بازیکنان پرسپولیس دیده می‌شود، رفاقتی است که در فصول اخیر کمتر شاهدش بوده‌ایم.
۶. در خانه و خارج از خانه، فقط برد می‌خواهند
پرسپولیسِ برانکو فقط 3 امتیاز را می‌خواهد و برایش فرقی نمی‌کند میزبان است یا مهمان. این میل به پیروزی باعث شده سرخپوشان از مجموع 7 بازی خارج از خانه خود 4 پیروزی و 3 تساوی به دست آورند. سرخ‌ها در همه بازی‌های خود برد می‌خواهند و به دنبال حداقل‌ها نیستند. پیروزی برابر سپاهان در اصفهان، گسترش‌فولاد در تبریز و پدیده در مشهد گواه این مدعاست.
۵. بباز نیستند
پرسپولیس سخت گل می‌خورد، سخت می‌بازد و به این راحتی‌ها دم به تله حریفان نمی‌دهد. شاگردان برانکو از هفته ششم لیگ گذشته تا پایان هفته سیزدهم لیگ جاری در 37 مسابقه، فقط یکی را باخته‌اند که اگر آن یکی را هم در هفته بیست و ششم لیگ قبل به نفت تهران نمی‌باختند، امروز مدافع عنوان قهرمانی لیگ بودند. جان‌سخت بودن و نباختن یکی از مهم‌ترین دلایلی است که پرسپولیس را مدعی اصلی قهرمانی لیگ می‌کند.
۴. حمایت تمام‌قد هواداران
9 سال دوری از جام در لیگ برتر، هواداران پرسپولیس را هم به شدت تشنه جام کرده و هم به آنها اتحاد و انسجام بخشیده است. پرسپولیسی‌ها برای رسیدن به قهرمانی این فصل، محکم و راسخ پشت تیم‌شان هستند و با یکی، دو تساوی و حتی نمایش‌های گاه و بیگاه ضعیف پرسپولیس این حمایت قلبی دچار تشکیک نخواهد شد.
۳. برانکوی باانگیزه، بدون نمایش‌های لب خط!
برانکو که اولین بار 15 سال قبل و در کنار بلاژویچ به ایران آمد، حالا با گذشت این مدت مدید و البته رفت و برگشت چندین و چند ساله‌اش، به خوبی با پرسپولیس و اهمیتش برای هواداران آشناست. او همواره آرام و جنتلمن است و از شو و نمایش‌های افراطی کنار خط به شدت دوری می‌کند. برانکو برای قهرمان کردن پرسپولیس در لیگ بیش از هر زمان دیگری انگیزه دارد و می‌خواهد در سومین فصل حضورش در پرسپولیس، اولین جام را کسب کند.
۲. بالانس نیروهای هجومی چپ و راست
با جذب وحید امیری و آمادگی مهره‌هایی چون رامین رضاییان، فرشاد احمدزاده و حتی امید عالیشاه (که این آخری شاید سرباز شود و به تیم رقیب برود) چپ و راست پرسپولیس در فاز هجومی بالانس مناسبی دارد. رضاییان و احمدزاده در سمت راست و امیری و عالیشاه در چپ برای هر خط دفاعی‌ای مشکل آفرین هستند و اگر این بالانس در دفاع چپ و راست هم وجود داشت، همه چیز فوق‌العاده می‌شد. پرسپولیس در خط حمله هم طارمی را با همه فراز و نشیب‌هایش دارد و در فاز هجومی به نوعی بی‌نظیر است!
۱. دروازه‌بان خوب و ساختار دفاعی مطمئن
شاید آنچه پرسپولیس فصل قبل را از قهرمانی دور و جام را در روز آخر نصیب آبی‌های خوزستان کرد، ساختار دفاعی بد و تزلزل گلر فصل قبل سرخپوشان بود. برانکو به همین دلیل در پایان فصل عذر 4 مدافع وسط خود (نورمحمدی، بنگر، ماریچ و اومانا) را خواست و برای خط دفاعی‌اش مهره‌های جدیدی جذب کرد. سوشا هم رفت تا با آمدن بیرانوند و رادوشوویچ دروازه پرسپولیس پس از سال‌ها بدل به نقطه قوت شود. حالا ساختار دفاعی سرخ‌ها به قدری قابل اتکاست که در 13 بازی یعنی 1170 دقیقه فقط 4 گل دریافت کرده یعنی هر 292 دقیقه یک گل!
