تمرکز روی ازبکستان، حریف سرسخت ایران

وانانیوز| بازی ایران و ازبکستان در 15 مهر 95 را می‌توان مهم‌ترین و حساس‌ترین رویارویی دو تیم در سال‌های اخیر دانست. شرایط جدولی و دو پیروزی پیاپی تیم ازبکستان در دو دیدار نخست در رقابت‌های انتخابی جام جهانی روسیه شرایطی را رقم زده که اکنون می‌توان مصاف پیش روی تیم‌های ملی ایران و ازبکستان را مهم‌ترین دیدارهای این دو تیم در سال‌های اخیر دانست.
در دوره قبلی رقابت‌های انتخابی جام جهانی نخستین مصاف دو تیم در این مسابقات به حساب می‌آمد و هنوز وضعیت تیم‌ها مشخص نبود اما در این دوره ازبکستان از دو بازی ابتدایی خود شش امتیاز کسب کرده و بالاتر از ایران و کره جنوبی در صدر گروه قرار گرفته و این بازی می‌تواند سرنوشت مدعیان را تا حدودی مشخص کند.
نگاهی به آمار میانگین سنی و بازی‌های ملی دو تیم نشان می‌دهد که باید ازبکستان را تیم قابل احترام و مهمی دانست که می‌تواند معادلات قبلی را به هم بزند.
تیم ساموئل بابایان با میانگین سنی 26 سال تیم با تجربه و در عین حال جوانی است و با توجه به میانگین بازی‌های ملی می‌تواند حریف خطرناکی برای رقبا باشد. میانگین بازی‌های ملی در این تیم 37 بازی است و این در مقایسه با تیم ایران که میانگین 25 بازی ملی دارد، آمار بهتری است و نشان می‌دهد که باید فوتبال ایران به خوبی خود را آماده رویارویی با این تیم با تجربه کند.
نامدارترین بازیکن تیم ملی ازبکستان سرور جباروف است که با دو بار انتخاب به‌عنوان بهترین بازیکن سال آسیا به خوبی کیفیت بازیکنان ازبکستانی را نشان داده است. جالب‌تر اینکه در تیم ازبکستان با وجود داشتن بازیکن بنامی چون جباروف، احمدف بازیکن 28 ساله تیم کراسنادور روسیه کاپیتان است. یکی دیگر از بازیکنان خطرناک ازبکستان سردار رشیدوف است که در حال حاضر در الجیش قطر بازی می‌کند و موفق شده در 25 سالگی یازده گل برای تیم ازبکستان به ثمر برساند. بهترین گلزن ازبکستان هم بازیکن سرشناس فوتبال این کشور، الکساندر گینریخ است که در یک سوم بازی‌های ملی تیم ملی ازبکستان موفق به گلزنی شده است. او در 90 بازی ملی 31 گل به ثمر رسانده و بعد از او جباروف با 25 گل ملی بهترین آمار را دارد.
تیم ملی ازبکستان در ترکیب خود هفت بازیکن لژیونر دارد که در لیگ‌های قطر، چین، قزاقستان و روسیه بازی می‌کنند. هر چند شاید به لحاظ تعداد بازیکن لژیونر، تیم ملی ازبکستان بازیکنان کمتری در قیاس با ایران داشته باشد اما شاید حضور بازیکنان لژیونر کمتر در تیم‌های آسیایی با توجه به برنامه ریزی خاص لیگ‌های آسیایی یک مزیت باشد و وضعیت را برای آماده سازی تیم‌ها در اردوهای تیم ملی مساعدتر کند.